Soms is het goed je relativeringsvermogen te gebruiken. Helemaal wanneer je regelmatig een ziekenhuis bezoekt , als patiënt dan want als bezoeker heb je vaak als enige zorg: vind ik degene waarvoor ik kom wel in dit immense gebouw.
Nee, mijn zorg ligt meer binnen de samenwerking van verschillende soorten artsen in datzelfde immense is gebouw. Want ondanks alle moderne hulpmiddelen als telefoon, e-mail en zelfs video bellen vinden artsen het nog steeds moeilijk om van hun eigen eilandje af te stappen en met frisse blik de wereld in te kijken!
Meestal krijg ik al goed beeld van het soort afdeling waar ik kom als ik de balie en de rij wachtenden op mij in laat werken. Een grote wachtkamer belooft meestal niet veel goeds. Ook veel mensen voor de balie is niet echt een goed teken.
Ach wat zeur ik nou, in Afrika moeten de mensen soms een week lopen om bij een dokter te komen. Bovendien staan er tegenwoordig in mijn ziekenhuis overal koffiezetapparaten, probeer dat maar eens in Afrika!
En dan begint het, eerst roept de zuster mij op om alvast in de behandelkamer plaats te nemen, daarna verschijnt het behandelend wonder. Nadat ik hem heb uitgelegd wat ik precies mankeer begin ik met de klachten waarvoor ik bij hem kom.
Ondertussen kijkt de beste man net zoals een supermarktmedewerkster de dag voor kerst. Vragend, onbegrip, nadenkend maar vooral in paniek! Mijn ervaren blik herkend het, deze dokter kent mijn ziekte niet, maar durft daar niet echt voor uit te komen.
De rollen zijn nu omgedraaid, ik leg de dokter op zijn gemak uit wat mijn ingewikkelde auto-immuunziekte inhoud, in de hoop dat hij bij zijn collega’s gaat informeren nadat hij mij van de klachten afgelopen heeft natuurlijk. Ook hoop ik dat mijn collega patiënten er baat bij hebben dat ik op deze dokter deelgenoot heb gemaakt van de ins en outs van mijn zeldzame ziekte.
Gelukkig wordt het wel allemaal vergoed, het is helemaal niet gratis.